Hij is helemaal weg van Canto Ostinato, een muziekcompositie van Simon ten Holt. Het stuk wordt op meerdere piano’s gespeeld. Hij heeft de CD en al meerdere keren had ik stukjes van deze muziek gehoord. Ik vond het niet mooi en zei dit ook: “veel teveel herhaling voor mij” en bovendien maakte het me onrustig. Daardoor draaide hij de muziek minder en ik vond het wel goed zo. Totdat hij het weer ‘ontdekte’ op internet op een late avond. Ik verdween onmiddellijk naar de slaapkamer en hij begreep het meteen. Hij houdt wel van herhaling, en ik hoor hem regelmatig iets hardop herhalen! Afgelopen zaterdagavond koos hij opnieuw voor deze muziek. Hij ontspande zichtbaar en ik was in twijfel wat te doen. Ik besloot naast hem te blijven zitten, mee te kijken, en de ontspanning mee proberen te beleven. De beelden van de vier vleugels imponeerden mij. Hij legde voorzichtig uit wat er gebeurde tussen de vier pianisten, hun contact en reageren op elkaar. Het stuk ging opeens een beetje leven voor mij en ik hoorde zelfs de melodie terugkomen doordat hij me daarop wees. Ik ben niet muzikaal, houd wel van muziek, maar teveel herhaling vind ik saai. Misschien heb ik niet geleerd ervan te genieten, schoot het door mijn hoofd. Samen ontspannen opent nieuwe horizonnen en ik was blij met zijn ‘uitnodiging’. En dat hij me iets nieuws had geleerd!
