Een kind is afhankelijk van jou. Je geeft het te eten als het honger heeft ook al is het midden in de nacht en bleef je liever slapen. Je pakt je baby op als het huilt en geeft het een schone luier ook al zat je net zo lekker op de bank naar je lievelingsserie te kijken.Je beantwoordt haar glimlach of gekir wanneer ze jouw aandacht probeert te krijgen terwijl je aan het koken bent. Je probeert steeds te begrijpen waaraan het kind nu behoefte heeft, want het kan zelf nog niets zeggen.
Kinderen opvoeden, hoe klein ze ook zijn, vraagt om volwassen gedrag hebben we beiden gemerkt. Je bent voortdurend bezig met liefde geven in plaats van ontvangen. ‘Ik kan dus beter maar niet alles van mijn partner verwachten, maar zelf als eerste beginnen met liefde geven’, dacht ik steeds vaker op stressvolle momenten. Ook mijn partner steeg steeds vaker boven zichzelf uit wanneer hij de kleine zorgzaam en zonder haast in bad deed, en haar mondje vol stopte met warme pap op de toch wel vroege zaterdagochtend. Als je ons zou vragen of onze relatie op een hoger peil is gekomen sinds we kinderen hebben, dan zeggen we alle twee volmondig: ‘ja’!