‘Even stil staan, geeft inzicht!’

Hij zei: “Ik vond het vervelend dat je na het eten tegen me zei, dat die persoon nog even mijn blik had gezocht. Ik voelde me tekortgeschoten.” En hup, hij pakte zijn pen en ging verder met zijn puzzel. “Wacht eens even, wat zei je daar?” Zij keek hem aan en ging naast hem zitten, ook al was het heel laat. Hij begreep de hint en de waarde van dit moment.  Hij legde onmiddellijk zijn pen neer en zei: “Nou, ik voelde me daarna verdrietig en daar zit ik nu mee en ik kan vast niet slapen ook.” Hij keek haar droevig aan en ze begreep zijn pijn. Hij greep terug naar de betreffende situatie van die ochtend en ging stap voor stap na wat er was gebeurd. “Ik zat klem, mijn auto moest weg, de parkeergarage was anders,  en ik wilde snel naar jullie toe en bovendien bleek later dat ik mijn telefoon in de auto had laten liggen, waardoor ik onbereikbaar was.” De lange file, het al later vertrekken van huis buiten zijn schuld om, het weer afscheid moeten nemen, vergat hij zelfs, maar ze telden wel mee in het totale plaatje.
“Ik kan niet alles!”, hoorde zij hem zeggen. “Dat hoeft ook niet en daar draait het niet om, toch?”, vervolgde zij en gaf hem een kus. “Je hebt me echt goed geholpen, gisterenavond” zei hij haar ‘s morgens zodra hij wakker werd. “Ik kan niet alles en ik hoef niet alles, maar ik kan wel beter stilstaan bij mijn gevoelens!”