We voelen ons boos wanneer we nu niet krijgen waar we behoefte aan hebben. Wanneer dit vaker voorkomt, voelen we ons bang. Maar echt verdrietig, worden we wanneer we denken dat het wel nooit zal gebeuren. “Wanneer zal hij me begrijpen?, dacht zij deze week en als vanzelf gingen haar gedachten terug naar een stevig moment 25 jaar geleden. Zij was toen heel verdrietig en om dat nare gevoel te verstoppen, at ze achteloos achter elkaar de koekjestrommel leeg. Met pijn in haar buik zat ze uit te blazen. “Het zal me nooit lukken om hem te begrijpen, en hij mij”, spookte het toen alsmaar door haar hoofd. “Als ik rechtsom ga, is het fout, en als ik linksom ga, ook!” Een middenweg leek er niet te zijn. Eindelijk lukte het haar toen om haar verslagenheid onder woorden te brengen. “Maar ik heb het nodig dat jij meedenkt over de kinderen, dat we samen daarover praten!” Maar “ik doe toch al van alles”, antwoordde hij haar. Toen namen ze de tijd om rustig door te praten later op de avond. Hij vertelde haar dat hij haar emoties ook niet zomaar begrijpt, en dat ze hem er niet naar moet laten raden. “Vraag me gewoon wat je nodig hebt”, zei hij, “ik wil je met alle plezier altijd helpen!”
Dat is de oplossing ook nu, dacht ze en ze trokken hun jas aan. Al wandelend zou ze hem zeggen wat ze nu nodig heeft.