En toen was ik gewoon twee nachten achtereen klaarwakker rond drie uur. Toen me dit een derde nacht weer gebeurde, besloot ik met de moed der wanhoop om er eens voor te gaan zitten. Met een kop sterke koffie en een plak ontbijtkoek, hoewel het hiervoor natuurlijk veel te vroeg was. ‘Wat houd me uit mijn slaap’, vroeg ik me af? Financiën, de kinderen en speciaal één nu, of het komende feest? Ik kon er niet precies de vinger opleggen, of waren het toch gewoon maar spoken. Ik besloot mijn strijk af te gaan maken. Het licht was zwak, rustig bewoog mijn rechterhand zich met het strijkijzer over het linnen. Bij elke streek verdwenen er meer kreukels uit de tafellaken en stilaan kwam ik tot rust. Mijn gedachten dwaalden af naar de gebeurtenissen van de afgelopen weken. Ik was vaak geïrriteerd geweest naar mijn geliefde toe. Hij had geen zin gehad om met me mee te denken, tenminste die indruk gaf hij me. Vertelde ik hem over alles wat er nog gedaan moest worden, dan las hij gewoon verder. Vertelde ik hem mijn zorgen over een kind, dan wimpelde hij die weg. Hij zag niet eens hoe hard ik in het huis had gepoetst. Gaf me nooit complimentjes. Deed ik er nog wel toe voor hem? Hij hield vast niet meer van me, zei mijn gevoel, dus was het ook zo, toch! Intuïtief gaf ik hem de schuld van mijn slapeloosheid. Hier moest verandering in komen en snel ook. Hij moest naar me gaan luisteren en ik zou hem dit eens stevig zeggen.
“Je wilt alles precies zoals jij denkt dat het hoort. Het kan best wat minder en anders. Het is allemaal niet zo zwart-wit als jij denkt!” Ik was hevig teleurgesteld toen bleek dat mijn man mijn manier van denken best wel wat merkwaardig vond. We waren na het ontbijt op bed samen in gesprek geraakt. “Had me dan toch gezegd hoe zwaar de voorbereidingen voor je zijn, dan hadden we het feest ook heel anders kunnen aanpakken”, was zijn simpele verweer en legde liefdevol een arm om me heen. Ik ontspande en mijn ogen gingen open. Ik dacht toch echt dat ik duidelijk mijn zorgen met hem had gedeeld, maar het waren slechts vingeraanwijzingen geweest. Ik was dus stomweg met mijn last blijven rondlopen en had nooit echt de tijd genomen om hem te laten begrijpen hoe zwaar ze voor me was en had dus ook geen hulp van hem gekregen. Geen wonder dat ik geen warmte meer had gevoeld, geen band tussen ons. Blij was ik dat ik de moed had gevat om het onder ogen te zien. Nou ja, uitputting had op de loer gelegen, een mislukt feest, maar vooral herrie in huis. Van binnen was ik weer in vrede en rustig. Niet hij, maar ikzelf was de oorzaak van mijn slapeloze nachten. Bovendien herinnerde ik me dat ik ook veel meer koffie had gedronken dan goed voor me is en zelfs nog tot ver in de namiddag. We spraken opnieuw af dat we elkaar zouden herinneren dat de liefde tussen ons de hoogste prioriteit moest hebben en dan pas kwam de rest. Dit hebben we ons nog vaak herinnerd, zijn weer opnieuw begonnen, maar je vergeet het zo snel. Gelukkig duurt een huwelijk een leven lang!