Gisteren de kortste dag van het jaar, donker, nat en koud in Nederland nu. Tijd voor licht, tijd voor Kerstmis. Mensen bereiden zich voor op de naderende kerst, het feest van het licht. Veel kaarsjes, een boom vol lichtjes in de huiskamers en op de pleinen. Lichtjes buiten in de bloembakken, in de blauwe spar in de tuin, aan de luifels van de kerstkramen op de kerstmarkt. Lichtjes die door hun zachte schijnsel ons de harde werkelijkheid even doen willen vergeten.
Kerstmis kan ook met het grootste gemak romantische gevoelens en ideeën bij ons oproepen, die ons het volgende doen denken: “Alles zal vanzelf goed komen”; “Onze geliefde maakt ‘alles’ goed”; “Je ouders kunnen ‘alles’.”
De leerschool van het leven staat níet even stil tijdens de kerstdagen zoals ik vroeger dacht als kind. Met heimwee kan ik soms daarnaar terug verlangen. Ja, misschien was er toen nog plaats voor een staakt-het-vuren tijdens de kerstnacht. De werkelijkheid van vandaag is hard en koud. Angst ligt in de straten op de loer en doet je beseffen dat vrede veel, heel veel, ja ‘alles’ vraagt. Te kort aan slaap, werkstress en al die extra activiteiten, hoe leuk ook, tonen je dat je partner ook niet ‘alles’ kan. Zelfs je ouders zijn onzeker en weten niet direct hoe ‘alles’ te organiseren.
Lichtjes met kerst zijn een teken van het verlangen in ons dat we behoefte hebben aan licht. Licht kan ons verlichten en ons milder maken, laat ons begrijpen dat ik zélf verantwoordelijk ben voor wat ik doe. Licht kan me laten inzien dat er verzachtende omstandigheden voor mijn partner zijn en dat de waarheid toch net even iets anders is dan ik zo op het eerste gezicht denk. Door met liefde te kijken naar hoe de kersttafel is gedekt, met liefde te luisteren naar bekende verhalen, met liefde een vermoeid kind te benaderen, komt er meer licht. Ook tijdens de kerstdagen als je met elkaar twee dagen thuis bent! En je kunt altijd opnieuw beginnen met dit te proberen. Een liefdevolle kerst toegewenst!