Een baby
En opeens is de kleine er dan. Een totale verandering. Niets is meer hetzelfde.
Je slaapkamer niet, want daar staat nu ook een babybedje en ruikt het naar luiers.
Je eigen lichaam niet, want ook al is je buik weg, je kunt nauwelijks meer zitten.
Je bent opeens vader en stuntelt onhandig met piepkleine truitjes.
Alles draait om dat kleine nieuwe kindje en iedereen komt kijken en zegt er iets van.
‘Nooit meer rust’, schiet het dan door je hoofd. En toch na zes weken lijkt de normaliteit weer wat terug. Natuurlijk heb je minder tijd om rustig op de bank een film te kijken, wordt samen eten verstoord door een jammerlijk gehuil, is intimiteit weer wat onwennig, en is je hoofd meer bezet door verzorgingstaken dan met aandacht voor je geliefde.
Voorlichting
Gemeenten bieden steeds meer jonge ouders voorlichting aan, zo schreef nrs.next van 14/11. Jonge ouders schrikken misschien van al dat nieuwe en vragen zich af of ze dit wel kunnen. Een scheiding ligt op de loer.
Groeikans
Maar deze onwennige fase leert hen ook heel veel. Tenminste als ze daarvoor openstaan. Maar dat lijkt me geen echt punt. Dit kleine mensje doet je verstarde hart opengaan. Je rent je bed uit voor de schone luier, ook al was je doodmoe. Weer een flesje, of de borst. In de box of toch wiegen op de arm, Kortom je kunt veel meer dan je dacht. Dit kwetsbare kleintje laat je voelen dat jouw voorzichtige handen bij het verschonen, verschil maken. Dat jouw rustige en troostende stem wonderen kan doen. Soms is de geur van de moeder vlakbij al voldoende. Ouders leren begrijpen waar hun baby nú weer behoefte aan heeft. Dit verandert hen, maakt hen milder.
Sterker
Dit lijkt me toch een geweldige kans om je relatie te versterken? Laat maar komen die nieuwe fase in je relatie, wens ik elk jong stel toe en wees vooral niet bang. Het wordt wel anders, dat wel. Ook voor de kersverse opa en oma. Later daarover meer.