Stephen Covey benoemt in zijn boek: ‘De zeven eigenschappen van effectieve families’ begrijpen als de vijfde eigenschap. Als je begrijpt, oordeel je niet… En.. begrepen worden is waar het menselijk hart het meest naar hunkert….”
Hij heeft een boek gekregen en las haar het volgende voor: “Wanneer ze met elkaar spraken en Granma vroeg: ‘Hoor je bij mij, Wales?’ En als hij antwoordde: ‘ Ik hoor bij jou’, betekende dat: ‘Ik begrijp jou.’ Voor hen waren liefde en begrip hetzelfde. Granma zei dat je niet van iets kon houden wat je niet begreep; noch kon je van mensen houden, of van God, als je de mensen en God niet begreep. Granpa en Granma begrepen elkaar en hielden dus van elkaar. Granma zei dat het begrip steeds dieper ging naarmate de jaren verstreken, en ze nam aan dat het uiteindelijk zo diep zou gaan dat stervelingen er met hun verstand niet bij konden. En dus noemde ze het ‘verwantschap’. ” Uit: De levenslessen van Little Tree, Forrest Carter.
Zij had door de jaren heen duidelijk gemerkt dat de ervaringen binnen hun gezin waaruit zij kwam, verschilden met die van hem. Zij en ook hij waren zich langzaamaan bewust geworden dat ze daardoor onrealistische verwachtingen hadden ten aanzien van elkaar en ze elkaar daardoor niet zomaar begrepen. Ze hadden geleerd om hun verwachtingen bij te stellen. Door verwachtingen uit te spreken, kun je bijsturen en daar word je blij van. Samen onderweg zijn, is samen in beweging willen blijven. Met vallen en opstaan!
Ze dacht terug aan die zondagochtend jaren geleden, een beslissend moment voor hen beiden. Zij was echt heel boos geworden op hem, toen ze merkte dat hij helemaal niet begreep waar ze zich druk om maakte. Zij was van huis uit gewend dat haar vader meedacht over belangrijke zaken zoals de opvoeding, dat was heel normaal. Haar vader was een serieus mens en heel verantwoordelijk, maar ook al wat ouder. Ze was al verschillende keren aangelopen tegen het feit dat hij, de vader van hun kinderen, graag alles deed wat zij vroeg, maar meer ook niet. Tenminste in haar ogen. Nu hun oudste 8 jaar was, werd alles moeilijker. Beslissingen – wat wel en wat niet – deden er steeds meer toe. “Maar jij bent ook nodig!”, viel ze kwaad naar hem uit. “Jouw mening, jouw kijk, jouw aanpak, vind ik ook belangrijk. Jij bent toch hun vader!” Hij werd stil, want hij was geschrokken van haar uitval. Voelde geen liefde in haar betoog aanvankelijk, en vond dat ze er een drama van maakte. Hij verdiende toch de kost, dat is heel belangrijk, en hij vond het al meer dan genoeg, want hij had een zware en verantwoordelijke baan. Maar zij verwachtte dat ze samen verantwoordelijk zouden zijn voor hun kinderen in alles. Samen praten, keuzes maken en beslissingen nemen. Ineens begreep hij waar ze echt behoefte aan had! Hij herstelde, kreeg zijn emoties weer onder controle, en voelde haar weer dichtbij. Ze had niet geweten hoe ze hem had kunnen bereiken en vandaar haar emotionele uitval, begreep hij toen. Hij hield haar stevig vast, droogde haar tranen, en zei: ‘Jij hoort bij mij’. Hun relatie was gered!
Zij begreep dat ze dit nog nooit zo duidelijk tegen hem had gezegd, maar het gewoon had verwacht, aangenomen net als bij hen thuis vroeger. Communicatie is van levensbelang in huwelijken.
Tevreden kijken ze terug en zijn nog dankbaar voor dat groeimoment van toen. Het was een moment waarop ze meer van elkaar zijn gaan begrijpen!